Uzun süre boş boş dolaşmak insanı tembelleştirir ve tembellikten kurtulmak çok zordur.

Benim bir abim var, şu an yirmi iki yaşında. Bir işe sahip değil, yani kısacası tembel. Aslında biraz bile çabalarsa iş bulabilecek bir kapasiteye sahip fakat hiç çabalamıyor çünkü oynadığı oyunların daha önemli olduğunu düşünüyor. Hatta düştüğü durumun farkında bile değil.

Her akşam yemeğinde annemler, abimi iş bulması konusunda tembihliyor. Abim ise “Tamam, anladım, aynen.” diyerek geçiştiriyor. Abim, ondan eve para getirmesini istediklerini sanıyor ama ailemin istediği tek şey, abimin boş boş oturup kendini tembelleştirmek yerine düşük bir maaşa, hatta bedavaya da olsa bir iş yapıp kendini hayata hazırlaması.

Eğer şimdiden düşük maaşlı da olsa bir işte çalışmazsa ileride iş konusunda çok zorlanacak, hayat ona zor gelecek. Kendini tembelleştirdikçe iş yapma hevesi kaçacak. Yani bir insan, hiçbir iş yapmadan aylak aylak takılmaktansa, bedava da olsa bir işte çalışıp kendini geliştirerek hayata hazırlanmalı. Böylece geleceğine yatırım yapmış olur.

Kısaca, aylak aylak takılmayı bırakıp hayat için kendinizi hazırlayın ve çabalayın.

Deyim: “Boş gezmekten bedava çalışmak yeğdir.”

Almina 7-D