2013’te İstanbul’un gözdelerinden Üsküdar’da dünyaya geldim. Ünalan’da ailemle kiralık, böcek dolu, soğuk alan bir evde yaşardık. Annemler her zaman küçükken de dırdır ettiğimi söyler. İki yaşında başlamışım laklak etmeye. Ne dediğim anlaşılmazmış ama belliymiş konuşmayı ne kadar sevdiğim. Dördümde işaret dilini söküvermişim, artık anlıyordu annemler beni az buçuk. Hayatım boyunca konuştum, akrabalarımın da ilgisini çekmiş olmalı ki henüz 5 yaşımdayken önermişler anneme okula gitmemi.Gittim. Yakalanmışım o zamanlar hastalığa, bir dönem gidemedim. Ertesi seneye okul müdürünün söylediklerine göre başlamalıymışım 1. sınıfa. Okula gitmem de yeni doğan kardeşim yüzünden zorlaşmıştı. Yeni taşınmıştık zaten ben anaokuluna başlayınca, kardeşim doğduğu için. İlkokul hayatım, büyüklerime göre harikaydı ancak şimdi bir göz gezden geçiyorum da diyorum ki ortalamaymış. 4. sınıftayken değişmiş her şey, o seneki çalışkanlığım şimdiki başarımı oluşturmuş. O benden şimdiki bene miras kalan tek şey başarı, çalışkanlıktan eser göremezsiniz şimdi.
Esmanur 7-d